Παναγιώτης Πετράκης: "Το αγαπημένο μου παραμύθι είναι ο Μικρός Πρίγκηπας"

Αγαπημένο παραμύθι του καλεσμένου μας είναι το πολυδιαβασμένο...
 έργο όλων των εποχών. Ένα παραμύθι που πραγματεύεται αλήθειες για την αγάπη, τη φιλία και τις ανθρώπινες σχέσεις και τι χρειάζεται για να καλλιεργηθούν και να ευδοκιμήσουν. Αξίες που δεν πρέπει να ξεχνάμε. Αξίες που ο καλεσμένος μας κατέχει και φαίνεται στον τρόπο που πλησιάζει το συνομιλητή του και το κοινό που τον ακούει. Με έκδηλη την ευγένεια και το σεβασμό στο πρόσωπό του κερδίζει και τον πιο δύσκολο ακροατή. Το κολλέγιο μας είχε την τύχη να φιλοξενήσει τον πολυτάλαντο Παναγιώτη Πετράκη. Σε μία συνέντευξη εφ'όλη της ύλης αφού μας απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις μας με αμεσότητα και ειλικρίνεια.

Ποια είναι η αίσθηση που σου αφήνει κάθε δουλειά που τελειώνει;;

Νομίζω πως τα συναισθήματα δεν είναι τα ίδια για κάθε δουλειά. Εξαρτάται από το πόσο καλά έχω περάσει μέσα σ'αυτή, πόσο έχω αισθανθεί ότι έχω εξελιχθεί, έχω πάει ένα βήμα παραπέρα ως καλλιτέχνης, πόσο έχω δεθεί με το έμψυχο περιβάλλον, τους συναδέλφους μου! Αν μπορούσα να σου πω κάτι γενικό θα ήταν ότι είναι ένα ακόμα εφόδιο, μια ακόμα εμπειρία που έχω βάλει στο σακιδιάκι μου και την οποία σε επόμενες δουλειές θα μπορέσω πιο εύκολα να ανακαλέσω.

Σε βοηθάει αυτό έτσι δεν είναι;

Βεβαίως! Μα φυσικά γιατί με κάθε δουλειά έρχεσαι αντιμέτωπος με καινούριες προκλήσεις είτε σε θέμα ρόλου, είτε ακόμα και στο τραγούδι! Σε καινούρια τραγούδια που πρέπει να μελετήσεις, να δεις το περιβάλλον του συνθέτη. Οπότε έρχονται και γνώσεις οι οποίες σε βοηθούν περισσότερο σε μια επόμενη δουλειά να τις χρησιμοποιήσεις για να γίνει ακόμα πιο εύκολο.

Πόσο εύκολο είναι να προσαρμόζεισαι κάθε φορά σε ένα διαφορετικό ανθρώπινο περιβάλλον; Συνεργάζεστε για πολύ καιρό. Πόσο εύκολο είναι να υπάρχει αυτό; Δηλαδή να υπάρχει ομοψυχία, καλή συνεργασία, το καλό κλίμα πίσω από τα καμαρίνια. Επιτυγχάνεται εύκολα ή μερικές φορές δεν επιτυγχάνεται;

Μπορώ να σας πω ότι είναι ελάχιστες οι φορές, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού που όλα ήταν όπως πρέπει να'ναι. Από την άποψη ότι όλοι είμασταν μονιασμένοι, ότι όλοι είμασταν αγαπημένοι και παλεύαμε για το κοινό αποτέλεσμα. Είναι λίγες αυτές οι δουλειές. Συνήθως πάντα υπάρχει κάποιος που θα χαλάει τη μαγεία αλλά ότι αφορά σε εμένα επειδή είμαι από τη φύση μου πολύ κοινωνικός και επειδή μου αρέσει ο συνάδελφός μου να είναι θετικά προσκείμμενος απέναντί μου, η δική μου η διάθεση είναι πάντα αυτή! Είναι του ευ συν αγωνίζεσθαι.

Ποια ήταν η καλύτερη σου συνεργασία μέχρι τώρα;

Νομίζω σ'αυτό που λέγαμε πριν ως προς το καλό κλίμα και ήταν μία δουλειά η οποία είχε χαρά από το πρώτο δευτερόλεπτο της πρόβας μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο της τελευταίας παράστασης και αυτό ήταν το musical “Priscilla”στο Badminton. Έγινε το Μάϊο του 2014. Αυτή ήταν η μία από τις συνεργασίες. Η άλλη μια πάρα πολύ σημαντική συνεργασία από την οποία αποκόμισα και εγώ πάρα πολλά σαν καλλιτέχνης είναι οι “Δαίμονες” το 2013. Και με τη Νίνα Λοτσάρη ήταν πολύ σημαντικές οι συνεργασίες μας. Ήταν και μάλιστα η πρώτη φορά που μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω στη χώρα μου αυτό που αγαπούσα πάρα πολύ, δηλαδή να είμαι σε μία παράσταση, σε ένα cabaret show που είχε αναφορές στο μουσικό θέατρο αυτό που είχα σπουδάσει και αυτό που ήθελα να κάνω.

Έχεις μία μεγάλη αδυναμία στο musical σε σχέση με όλα τα άλλα είδη θεάτρου. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Γιατί όταν ήμουν στη δραματική σχολή αυτό ήταν το είδος που με τράβηξε περισσότερο. Το θεωρούσα πολύ προκλητικό. Προκλητικό με την έννοια της πρόκλησης της δυσκολίας του. Το να καλείσαι να παίξεις τραγουδώντας, να τραγουδήσεις παίζοντας και χορεύοντας και να βρεις την αλήθεια σου μέσα σ'αυτό. Και ο μουσικός λόγος να διαδέχεται τον ομιλούντα λόγο και τούμπαλιν χωρίς να φαίνεται. Γιατί αυτό είναι. Ουσιαστικά το μιούζικαλ είναι λόγος αρθρωμένος μουσικά. Αυτό το βρήκα τρομερά ελκυστικό και γι'αυτό όταν τελείωσα και τη δραματική σχολή και δούλεψα για 4 χρόνια επέλεξα να πάρω μια υποτροφία και να φύγω στη Νέα Υόρκη για να εμβαθύνω σ'αυτό το είδος. Να το σπουδάσω καλύτερα και πάντα η καρδιά μου χτυπάει πολύ πιο έντονα σε ότι έχει να κάνει με μιούζικαλ. Αυτό θεωρώ το σπίτι μου, το καλλιτεχνικό μου σπίτι.

Μίλησέ μας λίγο για την εμπειρία σου στη Νέα Υόρκη γιατί πολλοί την προβάλλουν ως τη μεγίστη των ευκαιριών. Εσύ πώς πέρασες;

Καταρχήν εγώ πήγα στη Νέα Υόρκη σε μια πολύ δύσκολη εποχή. Έφτασα στη Νέα Υόρκη το προηγούμενο βράδυ πριν το χτύπημα στους δίδυμους πύργους, οπότε γνώρισα μια Νέα Υόρκη αρκετά διαφορετική απ'ότι την ξέρει ο κόσμος. Μία πολύ φοβισμένη Ν. Υόρκη που για μια εβδομάδα έβλεπες ελάχιστους στο δρόμο να περπατάνε, μία Ν.Υόρκη σε ύφεση με πολύ κόσμο να απολύεται αλλά παρ'όλα αυτά από την εμπειρία μου σε ακροάσεις στις 3 παραστάσεις που έκανα θα πω ότι όντως οι ευκαιρίες δίνονται χωρίς μάλιστα να παίζει ρόλο το από που έρχεσαι, το ποιος είσαι. Το άλλο καλό που έχουν στην Αμερική σε σχέση με εμάς είναι ότι δεν φοβούνται να σου πουν κατάμουτρα αυτό που πιστεύουν για εσένα είτε είναι καλό, είτε είναι κακό. Περισσότερο θα μείνω στο καλό γιατί στη χώρα μας έχουμε μια τάση να μη θέλουμε να δίνουμε μεγάλη αξία στον άλλο, ενώ εκεί δεν υπάρχει αυτό. Ένιωσα πολύ καλά, ένιωσα να χαίρω σεβασμού ως καλλιτέχνης σε αυτή τη χώρα. Πήγαινα σε μια ακρόαση και ένιωθα ότι μου φέρονται σαν να ευγνόμονες που ανταποκρίθηκα στο κάλεσμά τους και πήγα παρόλο που μιλάμε για ακροάσεις με 200-300-400 άτομα. Ένιωσα σεβασμό ως καλλιτέχνης οπότε νομίζω ότι ισχύει κατά ένα μεγάλο βαθμό.

Τι είναι αυτό που σε έκανε να μη μείνεις εκεί και να ξαναγυρίσεις εδώ;

Ο όρος της υποτροφίας μου! Είχα πάρει την υποτροφία του Fulbright όπου όρος της είναι αφού λήξει ότι είσαι υποχρεωμένος να γυρίσεις στη χώρα σου για 2 χρόνια τουλάχιστον και μετά μπορείς να ξαναπάς για να κάνεις χαρτιά για άδεια εργασίας. Προσπάθησα να τον αναιρέσω τον όρο. Πήγα σε δικηγόρους αλλά δεν γινόταν τίποτα. Θα έπρεπε μόνο να μείνω παράνομα στη χώρα για 2 χρόνια που σήμαινε ότι δεν θα μπορούσα να δουλέψω στο αντικείμενό μου και αυτό σε εκείνη την περίοδο της ζωής μου δεν μου έλεγε κάτι οπότε γύρισα στη χώρα μου, μετά η μία δουλειά έφερε την άλλη, με πήρε η μπάλα και έχω μείνει ως σήμερα.

Θα ήθελες να ξαναπάς;

Ναι, θα το ήθελα. Είναι αρκετά στο μυαλό μου.

Γιατί δεν το επιχειρείς τώρα; Δεν σου έχει γίνει κάποια πρόταση;

Δεν είναι θέμα πρότασης, γιατί το να σου γίνει κάποια πρόταση από το εξωτερικό είναι μάλλον δύσκολο. Θα μπορούσες να πας εκεί και να αγωνιστείς πάλι από την αρχή. Οι ανασταλτικοί παράγοντες είναι καταρχήν νομίζω το βόλεμα. Ότι βολεύεσαι σε μία κατάσταση, η οποία σου είναι οικεία, στην οποία είσαι εντάξει ικανοποιημένος και δύσκολα ξεκουνιέσαι για να πάρεις το ρίσκο. Βέβαια στη ζωή πιστεύω ότι τίποτα καλύτερο δεν έρχεται χωρίς το ρίσκο. Οπότε ίσως ένα ξεβόλεμα είναι καλό. Είναι σκέψεις που έχω πολύ έντονα στο μυαλό μου τελευταία.

Είσαι ριψοκίνδυνος; Ρισκάρεις;

Νομίζω πως όχι δεν είμαι τόσο ριψοκίνδυνος αλλά αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό του εαυτού μου που θα ήθελα να αλλάξω.

Πώς αντιμετωπίζεις την οικονομική κρίση;

Η οικονομική κρίση είχα την τύχη να με βρει στα χρόνια της δικής μου επαγγελματικής ανόδου. Ξεκίνησε όταν εγώ συμμετείχα σε μία πάρα πολύ πετυχημένη καθημερινή σειρά όπου ο κόσμος ουσιαστικά τότε με γνώρισε καλύτερα, ασχολήθηκε μαζί μου και τότε μου άνοιξαν και αρκετές πόρτες επαγγελματικά οπότε ας πούμε, ήταν ένα εφόδιο ώστε η κρίση να μη με αγγίξει τόσο πολύ. Σαφέστατα έπεσαν πολύ οι αμοιβές. Μπορώ να σου πω ότι σε δουλειές αυτή τη στιγμή πληρώνομαι λιγότερα απ'όταν δεν με ήξερε κανένας αλλά επειδή γενικώς είμαι ολιγαρκής στον τρόπο της ζωής μου δεν έχω τρελές απαιτήσεις. Δεν με έχει επηρεάσει σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Αν έκανες παιδί και σου έλεγε ότι θέλει να ακολουθήσει τη δική σου επαγγελματική καριέρα τι θα τον συμβούλευες;

Θα τον συμβούλευα ότι αν είναι κάτι που το αγαπάει πραγματικά με όλη την καρδιά του και με όλο του το είναι να το κάνει, γιατί είναι ένα επάγγελμα που θεωρώ ότι οι δυσκολίες είναι περισσότερες από τις χαρές. Οπότε πρέπει να το αγαπάει τρελά, να σκέφτεται ότι είναι το μοναδικό πράγμα που μπορεί να κάνει στον κόσμο όπως αυτό πιστεύω εγώ για τον εαυτό μου αυτή τη στιγμή. Ότι δηλαδή το ότι έγινα ηθοποιός και τραγουδιστής θα ήταν το μοναδικό που θα μπορούσα να κάνω. Αν το ήθελε πραγματικά τότε θα έκανα ότι μπορούσα, ότι περνούσε από το χέρι μου για να το πετύχει.

Και φυσικά είναι ένα επάγγελμα που θέλει και πάρα πολλές γνώσεις.

Φυσικά και θέλει πάρα πολλές γνώσεις. Και αυτή είναι και μία λανθασμένη αντίληψη που έχουν αρκετοί. Που θεωρούν ότι η δουλειά του ηθοποιού και του τραγουδιστή είναι μία δουλειά ανειδίκευτου. Ο καθένας μπορεί να την κάνει επειδή ίσως έχει κάποιο ταλέντο. Το ταλέντο όμως από μόνο του ακατέργαστο δεν λέει τίποτα. Είναι η δουλειά που θα επενδύσεις να πάρεις αυτό το ακατέργαστο διαμάντι ας το πούμε έτσι, να το κόψεις σωστά, να το ρεφινάρεις για να μπορεί να λάμψει και να μπορεί να σε πάει ένα βήμα παραπέρα ως άνθρωπο. Γιατί είναι και μία δουλειά που έχει να κάνει άμεσα με τη ψυχή σου, ότι έχεις το λες από την ψυχή σου! Δεν έχεις άλλη πηγή. Επίσης υπάρχει η άλλη λανθασμένη αντίληψη ότι γίνομαι ηθοποιός και τραγουδιστής επειδή μου αρέσει η δημοσιότητα. Και αυτό είναι κενό και δεν νομίζω να έχεις μεγάλη πορεία.

Προτιμάς το θέατρο ή την τηλεόραση;

Μου αρέσουν και τα δύο πολύ και αυτό γιατί είναι δύο διαφορετικές δουλειές. Η μία δουλειά του ηθοποιού πάνω στη σκηνή έχει να κάνει με τη μεγένθυνση, δηλαδή το συναίσθημά σου πρέπει να μεγενθυνθεί τόσο ώστε να φτάσει και στον τελευταίο πίσω πίσω στην πλατεία θεατή και να νιώσει αυτά που θέλεις εσύ να τον κάνεις να αισθανθεί. Ενώ στην κάμερα η δουλειά του ηθοποιού είναι αυτή της σμίκρυνσης. Το να ελαττώσει τόσο πολύ τα εκφραστικά του μέσα ώστε μόνο με ένα βλέμμα, επειδή υπάρχει το grow plan μπορεί άνετα να καταλάβει ο θεατής τι είναι αυτό που αισθάνεσαι. Χρειάζεται δηλαδή όλο μείωση, αφαίρεση. Είναι πολύ ελκυστικά και τα δύο. Στο ένα παίζεις για τον κόσμο, στο άλλο παίζεις για μία κάμερα. Οπότε είναι πολύ διαφορετικά. Και τα δύο τα βρίσκω πολύ ωραία.

Πού αποδίδεις καλύτερα;

Νομίζω στη σκηνή

Λόγω αμεσότητας;

Όχι. Είναι ότι γενικά από τη φύση μου είμαι πληθωρικός σαν χαρακτήρας και η τηλεόραση χρειάζεται αυτό που είπα πριν. Το μάζεμα, αφαίρεση που σε εμένα βγαίνει δύσκολα. Δηλαδή έχω το σκηνοθέτη να μου λέει πιο λίγο, πιο κάτω, πιο ήρεμα.

Στην τηλεόραση ίσως είναι καλύτερο να δείχνει κάποιος τα συναισθήματά του σε κάποιες σκηνές. Ίσως τραβάει περισσότερο κόσμο.

Μα φυσικά χρειάζεται αλλά ο τρόπος που επιλέγει αυτά τα συναισθήματα να τα εκφράσει είναι πιο λιτός αλλιώς θα φανεί υπερβολικός, θα φανεί ψεύτικος. Κινδύνευει αυτό που λέμε να υπερπαίξει και να φανεί ψεύτικος. Είναι σαν να έχεις ένα μεγεθυντικό φακό κάπου. Θα δεις ότι οι κινήσεις που θα κάνεις δεν είναι απότομες γιατί δεν θα μπορέσεις να δεις κάτι, θα κάνεις πιο μαλακές κινήσεις για να μπορέσεις να δεις κάτι. Νομίζω κάτι αντίστοιχο είναι.

Πιστεύεις ότι αν ακολουθούσες την πορεία του καθηγητή αγγλικών θα ένιωθες το ίδιο; Θα σε ευχαριστούσε το ίδιο ή θα το άλλαζες και θα σπούδαζες πάλι υποκριτική;

Δεν μπορώ να στο πω αυτό με σιγουριά, γιατί έχω βιώσει τέτοιες στιγμές καλλιτεχνικής ολοκλήρωσης με τη δουλειά μου που δεν ξέρω αν θα τις είχα βιώσει ως δάσκαλος. Και νομίζω ότι οι γονείς μου είχαν την ευφυία και την ευαισθησία να διακρίνουν σε εμένα κάτι το οποίο εγώ δεν είχα δει.

Από μικρός έπαιζες θέατρο.

Ναι απλά δεν το είχα δει ποτέ ως επάγγελμα. Το είχα δει σαν ένα χόμπι που μου άρεσε πάρα πολύ. Που διασκέδασα και χαιρόμουν πολύ.

Έχεις μετανιώσει για πράγματα που έχεις κάνει ή για πράγματα που δεν έχεις κάνει;

Ναι και για τα δύο μπορώ να πω. Έχω μετανιώσει για πράγματα που έχω κάνει αλλά ευτυχώς όχι σε τέτοιο βαθμό που να το έχω βάρος στην ψυχή μου. Θεωρώ ότι και τα λάθη που έχω κάνει με έχουν διαμορφώσει και με έχουν διαπλάσει στον άνθρωπο που είμαι σήμερα και αυτά που θα κάνω στο μέλλον θα βοηθήσουν επίσης. Τώρα για πράγματα που δεν έχω κάνει ίσως τη διάθεσή μου να δοκιμαστώ σ'ένα περιβάλλον διαφορετικό στο οποίο εκεί ευδοκιμεί περισσότερο το μιούζικαλ σε μια ξένη χώρα.

Ποια εικόνα φέρνεις στο μυαλό σου και σε κάνει να συγκινείσαι;

Η πρώτη σκέψη που μου έρχεται δεν είναι πολύ ευχάριστη πρέπει να σου πω. Είναι η εικόνα της αγαπημένης μου γιαγιάς την οποία έφερα έτσι η μοίρα να βρω εγώ νεκρή.

Είχες στενή σχέση μαζί της;

Πολύ. Ιδιαίτερα στενή σχέση γιατί μαζί με τους γονείς μου ήταν και αυτή υπεύθυνη για το μεγάλωμά μου. Μια πολύ στενή σχέση. Είχαμε τη σχέση του σκύλου με τη γάτα όπου τσακωνόμασταν, βριζόμασταν συνέχεια αλλά αγαπιόμασταν τόσο βαθιά. Κάναμε παρέα με τη γιαγιά, με έβγαζε έξω με τις φιλενάδες της και πίναμε καφέ ακόμα και σε ντίσκο είχαμε πάει με τη γιαγιά. Μια πολύ μοντέρνα, πολύ κοκκέτα γιαγιά και με πολύ πολύ ωραία φωνή.

Έχεις ακόμα στενή επαφή με τους γονείς σου;

Ναι, αρκετά στενή επαφή. Είμαστε από τις κλασσικές ελληνικές οικογένειες.

Αν ήσουν δημοσιογράφος ποια ερώτηση θα σου απηύθυνες; Κάποια ερώτηση που θα ήθελες να σου κάνουν αλλά δεν στην έκαναν ποτέ.

Ίσως ποια θεωρώ τη σημαντικότερη αρετή στη ζωή.

Ποια θεωρείς τη σημαντικότερη αρετή στη ζωή;

Την αρετή της κατανόησης θα έλεγα εγώ. Το να μπορείς να κατανοείς τους άλλους πριν τους κρίνεις.

Την κατέχεις αυτή την αρετή;

Το παλεύω. Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορώ να κατανοήσω σε ανθρώπους, σε συμπεριφορές αλλά προσπαθώ όσο γίνεται να μπω στη θέση τους. Μερικές φορές τα καταφέρνω, άλλες όχι αλλά το παλεύω. Νομίζω ότι έτσι μπορείς να καταλάβεις που σφάλλεις εσύ σε σχέση με το συνάνθρωπό σου.

Εσύ δουλεύεις τα λάθη σου;

Συνεχώς, συνεχώς. Και είμαι νομίζω ο αυστηρότερος κριτής του εαυτού μου που τον στήνω συνεχώς στη γωνία και τον “πυροβολώ”.

Ποιο είναι το μεγαλύτερό σου ελάττωμα;

Το μεγαλύτερο μου ελάττωμα στο οποίο ευτυχώς επίσης έχω κάνει αρκετή πρόοδο είναι η ανάγκη μου ή η ανασφάλειά μου να θέλω και να είμαι αρεστός από όλους. Αυτό είναι κάτι ουτοπικό. Είναι μια χίμμαιρα που ποτέ δεν πρόκειται να την καταφέρεις και πρέπει να πάρεις απόφαση ότι πρέπει να είσαι ο εαυτός σου, πρέπει να αγαπάς τον εαυτό σου για να μπορέσουν να σε αγαπήσουν όσοι μπορούν να συμβαδίσουν με εσένα και με αυτό που είσαι.

Έχοντας αυτό το ελάττωμα πώς δέχεσαι τις αρνητικές κριτικές;

Καταρχήν να διαχωρίσω. Υπάρχουν 2 ειδών κριτικές. Υπάρχουν οι κριτικές που είναι βάσιμες, επιχειρηματολογούν, έχουν να σου πουν και ορισμένα πράγματα τα οποία μπορεί να είναι και σωστά και αν τα λάβεις υπόψη σου να δεις πράγματα που δεν τα είχες προνοήσει ώστε να πας παραπέρα και υπάρχουν και οι εμπαθείς κριτικές οι οποίες απλά δεν γουστάρουν τη φάτσα σου. Στην αρχή, λοιπόν, έμπαινα στη διαδικασία να στεναχωριέμαι με αυτού του είδους τις κριτικές, μιλάω για τις εμπαθείς, και να αναρωτιέμαι τι έκανα εγώ λάθος για να προκαλώ τέτοιες αντιδράσεις. Τώρα πια ως συνέπεια αυτού που είπα πριν συνειδητοποιώ ότι ό,τι κι αν κάνω δεν θα έχει καμία σημασία, γιατί πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που απλώς δεν σε γουστάρουν.

Είχες μπει ποτέ στη διαδικασία να κάτσεις να ασχοληθείς και να απαντήσεις;

Ποτέ.

Πώς σου φαίνεται που έχεις ένα φαν κλαμπ που νοιάζεται για εσένα;

Σαφώς πολύ συγκινητικό.

Τη δημοσιότητα πώς την αντιμετωπίζεις;

Σαν να μην υπήρχε. Και αυτό νομίζω ότι έχει να κάνει με τη δουλειά που έκαναν οι γονείς μου, η γιαγιά μου και γενικώς όσοι ήταν υπεύθυνοι για το μεγάλωμά μου. Μου διαχώρισαν τι είναι σημαντικό και τι δεν έχει τόσο σημασία. Το μεγάλο καλό που μου έκανε η δημοσιότητα ήταν αυτό που είπα πριν το ότι στο δρόμο μπορώ να σκορπίζω πολλά χαμόγελα και μ'αρέσει πάρα πολύ αυτό. Είναι πιο εύκολο να μου χαμογελάσουν οι άνθρωποι είτε σε μια δημόσια υπηρεσία, είτε σε ένα περίπτερο που θα πάω να πάρω τσίχλες. Εγώ δεν μπορώ αν δεν πω ένα “Γεια τι κάνουμε; Όλα καλά;”! Αυτό το είχα και από πριν. Η δημοσιότητα μου έφερε αυτό το να έρχονται πιο εύκολα σε εμένα. Ποτέ όμως δεν θεώρησα ότι είμαι κάτι σημαντικό, κάτι ιδιαίτερο απλά είμαι ευγνώμων και χαρούμενος που μου συνέβησαν αυτά τα καλά.

Σε αναγνωρίζουν στο δρόμο;

Ναι αρκετά.

Υπάρχουν αυτόγραφα, φωτογραφίες;

Ναι, ναι υπάρχουν. Υπάρχουν και κάποιες αντιδράσεις όμως που ρε παιδί μου είσαι στο δρόμο και μιλάνε για εσένα μεγαλόφωνα δίπλα σου λες και εσύ δεν ακούς και λες “Είμαι εδώ...ακούω”!

Το έχεις κάνει ποτέ;

Όχι, όχι κάνω και εγώ ότι δεν ακούω.

Νιώθεις ευχαρίστηση που υπάρχουν άνθρωποι που σε αναγνωρίζουν, θέλουν να πουν μια κουβέντα μαζί σου, μια φωτογραφία, ένα αυτόγραφο; Είναι ένα είδος ευχαρίστησης;

Φυσικότατα. Μεγάλη ευχαρίστηση και κυρίως γιατί μου είναι ακόμα αρεστό πολύ. Μου είναι αναγκαίο να αναγνωρίζουν τη δουλειά μου. Να μου αναγνωρίζουν το ότι είμαι καλός σε αυτό που κάνω. Είναι ένα είδος κατάλειπο συνδρόμου του καλού μαθητή.

Υπήρχε κάποια θαυμάστρια που έκανε κάτι ακραίο;

Όχι. Αλλά το να υπερβούν τα όρια που δίνω εγώ, αυτό ναι. Π.χ. Να βρουν το τηλέφωνό μου ενώ δεν το έχω δώσει και να με καλέσουν. Αυτό το θεωρώ αγενές ας πούμε. Ή μερικές φορές μια παραπάνω οικειότητα που σε εμένα μπορεί να ήταν ενοχλητική. Γιατί ξέρεις ότι όταν μπαίνεις στο σπίτι μιας οικογένειας, ενός ανθρώπου για 3,5 χρόνια κάθε μέρα εκείνος αυτόματα αποκτά μια οικειότητα μαζί σου που όμως εσύ δεν την έχεις με εκείνον. Με σόκαρε όταν μια μέρα στο καμαρίνι σε μια παράσταση με τη Νίνα Λοτσάρη ήρθε μια κυρία και άρχισε να μου τσιμπάει το μάγουλο και να με λέει ατιμούλη. Και εγώ είχα σοκαριστεί. Αλλά ακραίο όχι δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι.

Έχεις νιώσει ποτέ ότι σου παραβιάζουν τον προσωπικό σου χώρο;

Όχι, καθόλου. Πιστεύω ότι έχει άμεση σχέση με τη δουλειά οποιουδήποτε βρίσκεται στα φώτα της δημοσιότητας να το βλέπει ο κόσμος και να ζητάει φωτογραφία και αυτόγραφα. Θεωρώ ότι όποιος δεν είναι διατεθειμμένος να μπει σε αυτή τη διαδικασία καλύτερα να μείνει σπίτι του.

Τι είναι αυτό που αγαπάς στους ανθρώπους και τι σε απωθεί από αυτούς;

Θα αρχίσω με αυτό που με απωθεί από αυτούς και αυτό είναι η έλλειψη ευγένειας. Δεν μπορώ, με εξοργίζει η έλλειψη ευγένειας και σεβασμού. Στους ανθρώπους αγαπώ το χαμόγελο και την καλή διάθεση.

Σου αρέσουν οι αλλαγές; Ποια είναι η μεγαλύτερη αλλαγή που έχεις κάνει;

Καταρχήν η δουλειά μου έχει να κάνει με αλλαγές γιατί κάθε σεζόν είναι καινούρια, καινούριο το αντικείμενο, καινούριοι άνθρωποι που την απαρτίζουν επί το πλείστον οπότε δεν μπαίνεις ποτέ σε ρουτίνα. Αυτές είναι οι μεγαλύτερες αλλαγές. Από δουλειά σε δουλειά. Οι αλλαγές στην προσωπική μου ζωή δεν μου αρέσουν. Μου αρέσει η σταθερότητα στην προσωπική μου ρουτίνα, στην καθημερινότητά μου.

Ποιο ήταν το αγαπημένο σου παραμύθι που το σκέφτεσαι μέχρι σήμερα και χαμογελάς νοσταλγικά;

Είναι πολλά γιατί μου άρεσαν πολύ τα παραμύθια αλλά θα μείνω σε κάτι το οποίο ναι μεν είναι παραμύθι αλλά είναι τόσο σημαντικό στο Μικρό Πρίγκηπα. Δεν είναι αμιγώς παραμύθι, είναι ένα μυθιστόρημα αλλά είναι αυτό που ήδη από το σχολείο μου δίδαξε κάτι που δεν θέλω να χάσω με τίποτα και αυτό είναι η παιδικότητα που έχει ο καθένας μέσα του.

Νιώθεις ακόμα παιδί;

Ναι!

Αν γυρνούσες το χρόνο πίσω τι θα άλλαζες;

Δεν θα άλλαζα κάτι επειδή νιώθω καλά με αυτό που είμαι σήμερα και επειδή όλα έχουν συμβάλλει σε αυτό που είμαι σήμερα δεν θα άλλαζα κάτι.

Αν η ζωή σου ήταν τραγούδι ποιο θα ήταν και αν ήταν μιούζικαλ ποιο θα διάλεγες;

Αν ήταν τραγούδι θα ήταν το αγαπημένο μου τραγούδι και αυτό είναι το Nature Boy που έχει τραγουδήσει πρώτος ο Nat King Cole. Eιδικά στους τελευταίους στίχους λέει στα αγγλικά “The greatest thing you'll ever learn is just to love and be loved in return” (Η μεγαλύτερη αλήθεια που θα κατανοήσεις ποτέ είναι ότι το να μάθεις να αγαπάς και να αγαπιέσαι). Αν ήταν μιούζικαλ η ζωή μου θα ήθελα να είναι το Lion King.

Είχατε κάποια συνεργασία που υπήρχαν εντάσεις; Πώς το αντιμετώπισες;

Έχει υπάρξει. Δεν το αντιμετώπισα κατά μέτωπο όπως θα έπρεπε κανονικά. Νομίζω τώρα θα το αντιμετώπιζα κατά μέτωπο. Τότε απλά παθητικά περίμενα να τελειώσει,για να βγω από αυτή την κατάσταση. Δεν ήταν σωστή η αντιμετώπισή μου.

Έχεις αποσπαστεί από το κοινό σε παράσταση την ώρα που παίζεις;

Έχει τύχει να αποσπαστώ αλλά όχι ευχάριστα. Έχει τύχει να αποσπαστώ δυσάρεστα. Δηλαδή θυμάμαι πολύ έντονα μία σκηνή. Είμασταν στο Funny Girl με τη Μιμή Ντενίση και είναι μια πολύ ευαίσθητη στιγμή όπου ο δικός μου χαρακτήρας κάνει μια ερωτική εξομολόγηση στη Φάνη και είναι μόνος του στη σκηνή -εκείνη υποτίθεται ότι είναι σε ένα παραβάν και αλλάζει- και χτυπάει το κινητό ενός θεατή και συνεχίζει να χτυπάει και συνεχίζει να χτυπάει, ώσπου σε κάποια φάση εγώ σταμάτησα και τον κοίταζα και βγαίνει και η κυρία Ντενίση με σταυρωμένα τα χέρια και τον κοιτάει και η αντίδραση ήταν “Έλα! Είμαι στο θέατρο!” και σηκώνεται μιλώντας από τη θέση του να βγει έξω να πάει να μιλήσει. Δηλαδή αυτό μου ήταν αδιανόητο ότι συμβαίνει εκείνη τη στιγμή.

Σου αρέσει η επικοινωνία με το κοινό;

Μου αρέσει πάρα πολύ η επικοινωνία σε μουσικές παραστάσεις ή όταν τραγουδάω. Εκεί μου αρέσει πάρα πολύ να γινόμαστε μία παρέα! Εκεί νιώθω ουσιαστική επικοινωνία.

Γενικά είσαι ένας ήρεμος άνθρωπος. Τι είναι που σε κάνει να ξεπερνάς τα όριά σου;

Πάλι θα σου πω η έλλειψη σεβασμού και που δεν περιορίζεται μόνο στην ευγένεια. Από συνεργάτες, από φίλους. Αυτό νομίζω μπορεί να με βγάλει από τα ρούχα μου.

Τι συμβουλή θα έδινες στα νέα παιδιά;
Το να ασκούν συνέχεια τα εκφραστικά τους μέσα. Να μην επαναπαύονται. Μαθήματα τραγουδιού, χορού ακόμα και σε περιόδους που δεν δουλεύουν μαθήματα υποκριτικής. Στην Αμερική υπάρχουν σχολές οι οποίες απευθύνονται σε επαγγελματίες και είναι για να τους κρατάνε σε εγρήγορση, να τους κρατάνε ακονισμένους στο επάγγελμά τους μέχρι να έρθει η δουλειά, γιατί θέλει και αυτό εξάσκηση συνεχή.

Σε πληγώνει το γεγονός ότι πολλά νέα παιδιά εγκαταλείπουν τη χώρα;

Δεν με πληγώνει. Και αυτό γιατί θεωρώ ότι ο κάθε άνθρωπος πρέπει να βρίσκεται σε ένα περιβάλλον που του δίνεται η ευκαιρία να αναπτυχτεί, του δίνεται η ευκαιρία να ανθίσει. Οπότε αν το περιβάλλον αυτό βρίσκεται εκτός των συνόρων της χώρας σαφέστατα είναι λυπηρό σαν σκέψη ότι χάνουμε τη νέα γενιά μας και ότι μπορεί να καταντήσουμε ένα έθνος συνταξιούχων αλλά από την άλλη αυτά τα παιδιά οφείλουν να κυνηγήσουν το όνειρό τους.

Τι είναι αυτό που σε τρομάζει;

Με τρομάζει το να γίνουν οι συνθήκες χειρότερες και ακόμα χειρότερες. Σαν άνθρωπο με τρομάζει η απώλεια των αγαπημένων μου ανθρώπων.

Πώς ονειρεύεσαι το μέλλον σου από εδώ και πέρα;

Δεν μπορώ να σου πω συγκεκριμένα δηλαδή η ερώτηση που δεν μπορώ να απαντήσω είναι πώς βλέπεις τον εαυτό σου σε 5 ή 10 χρόνια. Ποτέ δεν μπορούσα να το απαντήσω. Αλλά θα σου πω ότι ονειρεύομαι διαρκώς να καταγίνομαι με πράγματα που με ενδιαφέρουν πολύ και που με εξελίσσουν καλλιτεχνικά. Με καινούριους ρόλους, με καινούρια μουσική.

Αν σταματήσει να σε ενδιαφέρει η δουλειά που κάνεις θα συνεχίσεις ή όχι;

Επειδή η δουλειά που κάνω έχει να κάνει με την ψυχή μου, αν δεν μπορεί η ψυχή μου να τη στηρίξει πια τότε θα κάνω κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό.

Νιώθεις ότι έχεις να δώσεις πολλά ακόμη;
Πάρα πολλά!

Δουλεύεις για να ζεις ή ζεις για να δουλεύεις;

Επί το πλείστον ζω για να δουλεύω, αλλά και η δουλειά μου είναι άμεσα συνυφασμένη με τη ζωή μου.

Ελεύθερο χρόνο έχεις;

Έχω βέβαια. Έχω για να κάνω τα πράγματα που μου αρέσουν βέβαια. Υπάρχουν περίοδοι που περιορίζεται πάρα πολύ γιατί μπορεί να κάνεις 2 και 3 δουλειές ταυτόχρονα, αλλά υπάρχουν και περίοδοι που είναι αρκετά χαλαρές.

Τι σου αρέσει να κάνεις;

Μου αρέσει πάρα πολύ η γυμναστική, το σινεμά, το να πηγαίνω για φαγητό με φίλους, να ακούω μουσική.

Πριν κάποια χρόνια είχες βγάλει εισιτήριο one way χωρίς επιστροφή για να κάνεις καριέρα στο εξωτερικό. Τώρα θα ξαναέκανες κάτι τέτοιο;

Είναι αρκετά στις σκέψεις μου. Τώρα το one way δεν ξέρω αλλά το way γενικά είναι στις σκέψεις μου.

Υπάρχουν περίοδοι στη ζωή σου που θες να απομονωθείς επειδή αισθάνεσαι πιεσμένος;

Ναι βέβαια και εκεί όντως απομονώνομαι και προσπαθώ να τα βρω λίγο καλύτερα με τον εαυτό μου.

Τώρα τελευταία έχει ξεσπάσει “πόλεμος” για το σύμφωνο συμβίωσης. Ποια είναι η γνώμη σου;

Η οπτική μου γωνία πάνω στο σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης είναι περίπου αυτή. Το ότι δίνει την ελευθερία στον πολίτη να “δέσει” τη ζωή του με τη ζωή κάποιου άλλου πολίτη τόσο σε κοινωνικό, νομικό, οικονομικό αλλά και ηθικό επίπεδο. Είναι πολύ σημαντικό να έχει την ελευθερία τόσο ένα ετερόφυλο ζευγάρι όσο και ένα ομόφυλο να μπορεί να διαμορφώσει τη ζωή του και να μπορεί να επιλέγει ποιον άνθρωπο θέλει να είναι μαζί. Και αυτό φυσικά αν θέλουμε να λέμε ότι βρισκόμαστε σε μια κοινωνία που δέχεται και αποδέχεται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Υπάρχει όμως και μια άλλη πτυχή που με συγκινεί επίσης πολύ γιατί έχω κάποιους φίλους ιδιαίτερα σε μεγαλύτερες ηλικίες, οι οποίοι δεν έχουν συγγενικό περίγυρο οικογενειακό, είτε δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση με αυτό και επιλέγουν να συγκατοικήσουν, να συμβιώσουν με έναν άλλο φίλο τους που δεν τους συνδέει τίποτα ερωτικό. Είναι μία φιλία απλά. Αλλά αυτόν τον άνθρωπο θεωρούν άνθρωπό τους, αυτόν τον άνθρωπο θέλουν να εξασφαλίσουν, αυτός θα θέλουν να τους σταθεί σε μία δύσκολη στιγμή και το σύμφωνο δίνει την ευκαιρία και σε αυτούς τους ανθρώπους να μπορούν να το πράξουν. Οπότε θα σου πω ότι οτιδήποτε συνδράμει, βάζει ένα ληθαράκι ώστε ο άνθρωπος να μπορέσει να ζήσει τη ζωή του ελεύθερα και καλύτερα εμένα με βρίσκει σύμφωνο.

Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σου σχέδια;

Τα άμεσα σχέδια είναι ότι από το Φεβρουάριο θα επιστρέψω στο Θέατρο Βεργίνα του Regency Casino όπου θα παρουσιάσουμε πάλι την παράσταση “Ευτυχείτε”, την οποία παρουσιάσαμε με μεγάλη επιτυχία τον περασμένο Νοέμβριο και επειδή ήταν sold out θα το ξανακάνουμε το Φεβρουάριο. Είναι ένα αφιέρωμα στα βραβευμένα τραγούδια του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης από το 1960 έως το 1980. Μία σύλληψη και οργάνωση του Μάκη Δελαπόρτα. Είμαστε μαζί με την Κωνσταντίνα, το Μέμο Μπεγνή, την Εύη Σιαμαντά και το Μάκη, ο οποίος ανάμεσα από τα τραγούδια δίνει το παρασκήνιο της κάθε χρονιάς με τις βραβεύσεις και όλα αυτά, με μία 15μελη ορχήστρα και το περιμένω με πολύ ανυπομονησία.

Θα έχει πάλι guest;

Θα έχει πολλούς guest. Τώρα πια ζευγάρια guest.